Ugotuj swój mózg w zupie z programów telewizyjnych!

Cień topry! Jako że jestem geniuszem i nie wiedziałem, że laptopy nie pijają gorącej kawy o mocy średniej bomby jądrowej, zmuszony jestem do życia bez komputera. Jedyne, co odróżnia mnie od średniowiecznego chłopa to lepszy stan uzębienia i telewizor w pokoju. I z racji nadmiaru wolnego czasu i koszmarnej nudy (jak ludzie byli w stanie kiedyś żyć bez Internetu?) zacząłem oglądać telewizornię.  To, co ujrzałem w tym szatańskim pudełku sprawiło, że neurony w moim mózgu zjarały się jak przeciętny woodstockowicz. Doszczętnie. Wystarczył jeden TVN-owski program…

… ugotowani! Z grubsza chodzi o to, że 4 nieznane sobie wcześniej osoby gotują żarcie dla reszty uczestników i ta reszta ocenia obiad, przyjęcie gości etc. Ten, kto zgarnie najwięcej punktów wygrywa hajs, dziwki i wieczną sławę uwiecznioną w podaniach i legendach. Oczywiście skład ekipy jest typowy – kulturysta, który ostatni kontakt z jakąkolwiek inteligencją przestał mieć, gdy odcięto pępowinę przy jego porodzie (Henio), laska grająca milfetkę w bardzo niszowych pocieraczach z lat 80-tych (Ela), przedstawiciel handlowy bez absolutnie żadnych znaków szczególnych (chyba Paweł, ale nazwijmy go Modest, żeby choć raz w swoim nic nieznaczącym życiu się wyróżniał) i (moja faworytka) szczęśliwa, szczebiocąca, uśmiechnięta, pusta jak ciąża urojona i totalnie jebnięta kobieta koło 30-stki (Monika).  Gdy przyszła kolej na gotowanie mojej faworytki zrobiłem nawet prowizoryczną laleczkę voodoo. Niestety, plan polegający na tym, że Monika weźmie patelnię i zacznie się lać po głowie do utraty przytomności nie wypalił  - zapewne dlatego, że laleczka popełniła brutalne samobójstwo, gdy zobaczyła, co z niej zrobiłem.

A jakim jedzeniem najlepiej uraczyć gości? Schabowy z kapustą i pyrami? A może jakaś wołowinka z grzybkami? Albo cokolwiek co da się wymówić bez zawiązania języka w kokardkę i bez ośmiogodzinnego zgadywania, co się zje? Nie! Czas na coś egzotycznego! Np. Ela ugotowała „Jamajski ogień z balsamem na smutki”. Nieśmiało bym pomyślał, że PRL-owska mamusia właśnie dostała paczkę od psa Kory i upali swoich nowych przyjaciół, a potem dobije ich wywarem z dementora. Okazało się, że podała najmniejszy na świecie kawałek czikena, który był tak ostry, że Mirmił dostał zeza zbieżnego i rozbieżnego jednocześnie, a jego jelita zwinęły się w węzeł gordyjski. A balsamem był gazowany pryt z ananasową spierdoliną. Ogólnie dania serwowane przez naszych bohaterów były tak wymącone i szalone, że jedyne co można osiągnąć to tzw. „risotto z dupy” i nawet nowy cud farmakologii „Dar Śląska” nie zdziała nic na nadchodzącą biegunkę stulecia.

Bonusowym punktem wizyty w każdym z domów było zapewnienie rozrywki swoim gościom. I tak oto Henio pokazał gościom jak robić bajceps, Modest pokazał kinekta, co spotkało się z niesłychanym zbiorowym orgazmem, Ela zgotowała gościom makijaż typu „chlałem 3 dni, dostałem wpierdol i ogólnie czemu jestem w Meksyku?”, a Monika uczyła innych żuławskiego tańca (kolejna laleczka voodoo wypruła sobie flaki). Goście przejawiali bardzo autentyczną radość nie z tej ziemi, udając że te pseudorozrywki bawią ich niesłychanie. Fantakurwastycznie.

Na prędkości wspomnę o „lokowaniu produktu”. Monika wyciągnęła w połowie szamy gumy Orbit, żeby poczęstować gości (pewnie jej popychacz w połowie wciskania w nią trzpienia ściąga gumkę), Ela robiła zakupy w Lidlu, który wg niej jest tak cudowny, że niedługo zostanie beatyfikowany. Pełna dyskrecja.

Inne programy w TV-ce także wjeżdżały w mój umysł jak pod kosz LeBron. Kartonowe telenowele, wyciskacze łez (np. wszelkie reklamy fundacji charytatywnych, przez które mam ochotę złamać sobie obojczyk, bo czuję się tak bardzo winny, że jestem zdrowy), kretyńskie reklamy, teledurnieje, Magda Gessler. A najgorsze jest to, że obok mnie leży niezaczęta jeszcze przeze mnie książka Jo Nesbo, a ja odpalam kolejny odcinek „Przepisu na życie”.  Zajebiście, lecę nara.