Nowy Jork nie jest dobrym wyborem

Uwielbiam psy. Za możliwość i warunki do trzymania w mieszkaniu labradora oddałbym możliwość sikania na stojąco. Do rodzinnego domu jeżdżę między innymi po to, żeby pomęczyć moją psią gangrenę. Nigdy nie mogę się powstrzymać przed pogłaskaniem psa, który jest przywiązany gdzieś pod sklepem. Ale oczywiście każdy gatunek ma swojego Pawła Brożka (alternatywne porównanie dla nieznających się na piłce nożnej –każdy gatunek ma swój Wałbrzych), więc imię moich ulubionych czworonogów jest szargane przez małe kreatury, które szczekają z głośnością typową dla rozruchu silnika odrzutowego z częstotliwością 8-rdzeniowego procesora. Yorki.

Zaopatrzone w standardzie w kokardkę i torebkę Lui Witą do taszczenia ich po mieście. Poważnie? Jak ten wyrób psopodobny ma aportować? Pierw rzucisz piłkę, a potem zaniesiesz go, żeby mógł spróbować złapać piłkę w swój mały pyszczek, który o dziwo (wbrew wszelkim prawom fizyki) jest tak głośny, że bębenki w uszach pękają jak słabej jakości gumki? Do tego te psy żywią się lepiej niż polski sarmata. Wątróbeczki, kawiorki, mysie cipki – wszystko po to, żeby Niuniuś/Karmelek/Inne imię uwłaczające godności jakiegokolwiek stworzenia był szczęśliwy i miał siłę do katowania swym radosnym skrzekiem biednego studenta zza ściany, który dzień wcześniej wypił dziejowe ilości gorzały i został miejską legendą albo węgierskim native speakerem. Poza zorganizowaniem szwedzkiego stołu, trzeba też pamiętać, żeby wysyłać yorka do fryzjera co najmniej trzy razy w tygodniu, żeby Niuniuś mógł mieć non toper fryzurę a la „gwiazda glam rocka”.

A właściciele tych psów? Dramat. Generalnie dzielą się na 3 typy. Pierwszy z nich to młoda kobieta, która dzięki swojej głupocie mogłaby lewitować. Oczywiście musi mieć dziarę nad dupą oznajmiającą światu, że jej w jej waginie schronienie znajdzie każdy zbłąkany wędrowiec, o ile wcześniej wleje w delikwentkę trzy Reddsy. Różowe łaszki, tipsy, kolczyk w nosie. I w pępku – po to, by zawiesić Wunderbauma. Drugi typ to sobowtór Hardkorowego Koksa. Moja zdolność do zrozumienia świata zawsze ulega krańcowemu załamaniu, gdy widzę kulturystę w przyciasnej koszulce eksponującej stalowe mięśnie i tragiczne tatuaże (głównie tribale i prawdy objawione napisane gotycką czcionką) prowadzącego yorka. Przecież typ tej postury powinien wyprowadzać na spacer bizona albo żubra, a nie coś wielkości supli, które wcina by rozwinąć swoje mięśnie i impotencję. Ostatni typ – zblazowane małżeństwo zbliżające się do emerytury, które już wychowało swoje dzieci, a nie doczekało się jeszcze wnuków. To właśnie właścicielka Niuniusia będzie się awanturować, że pani w sklepie nałożyła o 2 dkg sera za dużo i będzie zgłaszać na policję to, że pijesz sobie Perełkę w parku. A jej mąż dziarsko przyodzieje XXI-wieczny polski strój ludowy – skarpeta, sandał, bojówki z ryneczku i koszula w kratę opinająca 40 lat doświadczenia w piciu piwa.

I na koniec bardzo istotna prośba (dla mojego zdrowia psychicznego i miliona biednych zwierzaków) - zamiast kupować yorka weźcie karnijcie się do schroniska i weźcie jakiegoś prawdziwego psa. I nie pitolcie, że takiego kundelka nie da się wychować itp. Ja i mój pies jesteśmy najbardziej leniwymi typami w historii przemysłu fonograficznego, a udało mi się nauczyć Odiego dawania łapy i aportowania. Wy przy odrobinie wkładu własnego nauczycie swego czworonoga prasowania i obsługi kosiarki. I grania na giełdzie. Serwus.